ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ

Είναι θέμα καρδιάς
Πως το βλέπεις το πράγμα
Αν πιστεύεις το θαύμα
Η απλά το γελάς

Είναι θέμα καρδιάς
Αν στην κάθε αλήθεια
Απαντάς παραμύθια
Και στην άκρη πετάς

Αν βρεθείς σ’ ερημιά
Ή Εδέμ απολαύσεις
Της ζωής σου οι φάσεις
Γίνουν φως ή νυχτιά
Με ανθρώπους χαράς
ή με λύπης αν σμίξεις
Στον Θεό μην το ρίξεις
ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ!

Είναι θέμα καρδιάς
Πως κοιτάς την ζωή σου
Και την κάθε στιγμή σου
Με τι τρόπο περνάς.

Είναι θέμα καρδιάς
Και δεν φταίει ο κόσμος
Αν σου στράβωσε ο δρόμος
Και δεν ξέρεις που πας.

Αν βρεθείς σ’ ερημιά
Ή Εδέμ απολαύσεις
Της ζωής σου οι φάσεις
Γίνουν φως ή νυχτιά
Με ανθρώπους χαράς
ή με λύπης αν σμίξεις
Στον Θεό μην το ρίξεις
ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ!

ΕΙΣΑΙ

 Είσαι φιλί τ’ ουρανού

Στη ζωή στο κορμί μου στο νου

Είσαι του Ήλιου το φως

Στα πολλά τα ‘’ΓΙΑΤΙ;’’ και τα ‘’ΠΩΣ;’’

 Είσαι η άκρη της Γης

Η γιατρειά της βαθειάς μου πληγής.

Είσαι η λάμψη αστεριού

Στο σκοτάδι ενός φαύλου καιρού.

  Και σ’ αγαπώ

Χωρίς να πω

‘’ΓΙΑΤΙ;’’ και ‘’ΠΩΣ;’’

Είμαι μικρός για να το πω

Μα σ’ αγαπώ

Και σ’ αγαπώ χωρίς να δω

Πώς και γιατί;

Καρδιά χαρτί

Μα είμαι ‘δω και σ’ αγαπώ.

 Είσαι δροσιά του Μαγιού

Μες στο κάμα του καλοκαιριού

Της πηγής το καθάριο νερό

Σ’ ένα βρώμικο κόσμο σκληρό

 Είσαι το χάδι μωρού

Και η νότα γλυκού τραγουδιού

Είσαι η αλήθεια που ηχεί

Μες στο ψέμα που κυριαρχεί.

 Και σ’ αγαπώ

Χωρίς να πω

‘’ΓΙΑΤΙ;’’ και ‘’ΠΩΣ;’’

Είμαι μικρός για να το πω

Μα σ’ αγαπώ

Και σ’ αγαπώ χωρίς να δω

Πώς και γιατί;

Καρδιά χαρτί

Μα είμαι ‘δω και σ’ αγαπώ.

ΕΝΑΣ ΑΠΡΙΛΗΣ

Ένας ολόκληρος Απρίλης στα μαλλιά σου

Κάνει παιχνίδια μ’ ηλιαχτίδες και βροχή

Κάνει γκριμάτσες να γελάσει η καρδιά σου

Αλλάζει όψεις για ν’ αλλάξεις εποχή

Αλλάζει όψεις μήπως μπει στα όνειρα σου

Κι αν είναι γκρίζα να τα κάνει φωτεινά

Μήπως μπορέσει κι αντικρίσει η ματιά σου

Τον ουρανό όπως τον βλέπουν τα παιδιά.

Ένας Απρίλης πάνω απ’ όλα ερωτιάρης

Φιλιά ζητάει να του δώσεις και να πάρεις

Κι αν την αγάπη απορρίψεις του Απρίλη

Ίσως να κλάψει κάποιο λιόγερμα ένα δείλι.

Ένας ολόκληρος Απρίλης στο κορμί σου

Κάνει φιγούρες σαν τρελός χαρταετός

Με την ελπίδα να απαλύνει την πληγή σου

Κι ένα σου γέλιο να κερδίσει ο φτωχός

Ένα σου γέλιο να κερδίσει κι ένα βλέμμα

Κι απ’ την αγάπη σου μη πάρει ούτε σταλιά

Μια που πιστεύεις πως τα πάντα είναι ψέμα

Κι όλος ο Απρίλης μοναχά πρωταπριλιά.

Ένας Απρίλης πάνω απ’ όλα ερωτιάρης

Φιλιά ζητάει να του δώσεις και να πάρεις

Κι αν την αγάπη απορρίψεις του Απρίλη

Ίσως να κλάψει κάποιο λιόγερμα ένα δείλι.

ΣΧΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

 Ήταν  πρωί

Και με κλαδί

Σχήματα έκανες στην άμμο

Και ‘γώ χωρίς

Ίχνος ντροπής

Γονάτισα κοντά σου χάμω

 Ήταν εκεί

Που μια γραμμή

Τον κύκλο σου έκοβε στην μέση

Και τότ’ εσύ

Με μια φωνή

Μ’ είπες να φύγω απ’ τη μέση .

 Κι ανασηκώθηκα

Αν και πληγώθηκα

Στον πόνο έκρυψα τις λέξεις            

Κι αναρωτήθηκα

Αν και τα’ αρνήθηκα

«Τον ήλιο πώς θα τον αντέξεις;»

 Ήταν πρωί

Μέρα ζεστή

Και στο μυαλό σου χίλιες σκέψεις

Και τώρα ‘γω

 που σ’ αγαπώ

Να κάνω τι να με πιστέψεις;

  Ήλθα κοντά

Και σιωπηλά

Να δω αν στις σκέψεις σου έχω θέση

Μα τοτ’ εσύ με μια κραυγή

Μ’ είπες να φύγω απ’ τη μέση 

                  

 Κι ανασηκώθηκα

Αν και πληγώθηκα

Στον πόνο έκρυψα τις λέξεις            

Κι αναρωτήθηκα

Αν και τα’ αρνήθηκα

«Τον ήλιο πώς θα τον αντέξεις;»

ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΜΑΗ

Αύρα του Μάη

Στο πρόσωπο μου

Κι όπως φυσάει

Νιώθω μωρό μου

Το όνειρο μου

Να προσπερνάει

Άστρα Σελήνη

Φέγγουν τον δρόμο

Με πλαστελίνη

Φτιάχνω τον κόσμο

Κι έχω στον ώμο

Βαριά ευθύνη

Βαριά η ευθύνη

Μικρή η μέρα

Ρουφάει σαν δίνη

Περνάει σαν σφαίρα

Κι η πλαστελίνη

Κολλάει πιο πέρα

Αύρα του Μάη

Κι ανατριχιάζω

Σαν με φυσάει

Χρώματα  αλλάζω

Κι  ό, τι κοιτάζω

Φεύγει πετάει

Τρέχω κι αγγίζω

Την μοναξιά μου

Κι όπως σφυρίζω

Σπάει η καρδιά μου

Στα πέλαγα μου

Πλέω κι αρμενίζω

Και μένει η ευθύνη

Για μια άλλη μέρα

Κορμί καμίνι

Ζητάει αέρα

Κι πλαστελίνη

Κολλάει πιο πέρα.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Της ευτυχίας αναζήτησα το σπίτι

Αν το γνωρίζει ρώτησα κάποιο σπουργίτι

Μου είπε ΝΑΙ με δύναμη απ’ τη ψυχή του

Μα πρέπει πρώτα να πετάξω ’γω μαζί του

 Και πώς να γίνει που δε ξέρω να πετάω;

Έχω δυο πόδια να μπορώ να περπατάω

Φαίνεται παίζει με τον πόνο μου ο σπουργίτης

Που μου ζητά φτερά να βγάλω ο αλήτης

 Της ευτυχίας αναζήτησα το στέκι

Ένα παιδί μου λέει «κάπου αυτή δε στέκει.

Φτερά ανοίγει κι οπουδήποτε πετάει

Μα δε πηγαίνει σ’ όποιον την αναζητάει»

 Και τι να κάνω που δε ξέρω να πετάω;

Έχω δυο χέρια να μπορώ να κολυμπάω

Να βγώ απ’ τον βούρκο, να παλέψω με την δίνη

Του σάπιου κόσμου που όλο παίρνει και δε δίνει

 Της ευτυχίας αναζήτησα την ώρα

Μα μ’ έστησε στο ραντεβού και φεύγω τώρα.

ΤΑ ΣΟΝΝΕΤΑ ΤΟΥ ΦΥΛΛΟΥ

Φύλλο χλωρό στη γη ξαπλώθηκα

Πέφτοντας με περίσσια χάρη

Ίσα κοιτώντας το φεγγάρι

Στ’ ανέμου την μανία δόθηκα

Δε με πειράζει που χωρίστηκα

Απ’ του κλαδιού μου την εστία

Μα που δεν δώσαν σημασία

Τα φύλλα οι φίλοι που τσακίστηκα

Κι έτσι ανάσκελα στο χώμα

Θα  ρίξω μια ματιά ακόμα

Και με ραστώνη θ’ απλωθώ

Ίσια κρατώντας μου τον μίσχο

Θα πω αγάπη πως δεν βρίσκω

Και θα δεχτώ να ξεραθώ

Φύλλο χλωρό μα οι αντιστάσεις μου

Δεν ήταν αρκετές Θεέ μου

Κι έρμαιο έγινα τα’ ανέμου

Αλλάζοντας τις περιστάσεις μου

Δεν πόνεσα π’ αποχωρίστηκα

Απ’ του κλαδιού την προστασία

Μα πού γελάσαν μ’ ειρωνεία

Οι φίλοι μου που ξεκουμπίστηκα

Κι έτσι ανάσκελα στο χώμα

Θα  ρίξω μια ματιά ακόμα

Και με ραστώνη θ’ απλωθώ

Ίσια κρατώντας μου τον μίσχο

Θα πω αγάπη πως δεν βρίσκω

Και θα δεχτώ να ξεραθώ

ΠΟΙΟΣ

Ποιος πέταξε σκουπίδια

στου χρόνου το μπαλκόνι;

Ποιος έκανε τον Ήλιο

να κλάψει το πρωί;

Και βλέπει όλο τα ίδια

 ο νους μου και θολώνει

Ποιος πέταξε σκουπίδια

 και λέρωσε η αυγή;

 Δεν είμ’ εγώ το ξέρεις

Δεν είσ’ εσύ πιστεύω

Μα ξέρω ν’ αγναντεύω

Στ’ άπειρο τ’ ουρανού

Βλέπω πως υποφέρεις

Το βλέπεις πως παλεύω

Μα ξέρω να μαζεύω

Κοχύλια του γιαλού.

 Ποιος έβαψε με σπρέι

 της Άνοιξης την πόρτα;

Ποιος έκανε τον Μάη

ν’ αργήσει να φανεί;

Το σύμπαν καταρρέει

κι αυτοί την ίδια ρότα.

Ποιος την φωνή τ’ Απρίλη

 έπνιξε στην βοή;

Δεν είμ’ εγώ το ξέρεις

Δεν είσ’ εσύ πιστεύω

Μα ξέρω ν’ αγναντεύω

Στ’ άπειρο τ’ ουρανού

Βλέπω πως υποφέρεις

Το βλέπεις πως παλεύω

Μα ξέρω να μαζεύω

Κοχύλια του γιαλού 

ΜΙΣΟ

  Μισό το φεγγάρι μισή κι η καρδιά μου

Μισή κι η ελπίδα να μείνεις κοντά μου

Μισή η αγάπη μισή κι η χαρά μου

Θα ψάξω για τα’ άλλο μισό στ’ όνειρά μου

                         

Για τα’ άλλο μισό που δεν λέει να φανεί

Για τα’ άλλο μισό που μ’ αφήνει εκεί

Μισό, να προσμένω να τα’ αγγίξω μόνο

Αχ! Να χα στ’ αλήθεια μισό και τον πόνο

 Μισό το φεγγάρι κι η ώρα μισή

Κι η νύχτα π’ απλώνει κι αυτή με μισεί

Μισές οι κουβέντες μισή κι η αγκαλιά μου 

Θα ψάξω για τα’ άλλο μισό στ’ όνειρά μου

 Για τα’ άλλο μισό που δεν λέει να φανεί

Για τα’ άλλο μισό που μ’ αφήνει εκεί

Μισό, να προσμένω να τα’ αγγίξω μόνο

Αχ! Να χα στ’ αλήθεια μισό και τον πόνο

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΥΜΑ

 Σαν έσκαγε το κύμα

Στην ακροθαλασσιά,

Σ’ είπα πως είναι κρίμα

Να βγαίνει στα ρηχά.

Μια αγάπη που αντέχει

Και στους ωκεανούς

Και σύμμαχό της έχει

Αστέρια κι ουρανούς.

Τοτ’ έλαμψε στην άκρη

Της γκρίζας σου ματιάς,

Απρόσμενα ένα δάκρυ,

Προμήνυμα χαράς.

Αγάπης πήρα σήμα

Με δυο γλυκά φιλιά.

Σαν έσκαγε το κύμα

Στην ακροθαλασσιά.

 Σαν έσκαγε το κύμα

Στην ακροθαλασσιά,

Όλα  θα πάνε πρίμα

Σ’ είπα ψιθυριστά.

Σου φύσαγε τα αγέρι

Τα ξέπλεκα μαλλιά

Και ’γώ δειλά το χέρι

Σ’ έπιασα τρυφερά.

Τοτ’ έλαμψε στην άκρη

Της γκρίζας σου ματιάς,

Απρόσμενα ένα δάκρυ,

Προμήνυμα χαράς. 

Αγάπης πήρα σήμα

Με δυο γλυκά φιλιά.

Σαν έσκαγε το κύμα

Στην ακροθαλασσιά.

ΕΚΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

Με την έκτη μου αίσθηση τ’ όριά μου αγγίζω

Σε μια τέταρτη διάσταση την μορφή σου κοιτώ

Τ’ άρωμα του κορμιού σου στέκομαι και μυρίζω

Η φωνή σου νανούρισμα

σαν αγγέλων τραγούδισμα

Την δροσιά του φιλιού σου, με λαχτάρα ρουφώ

Με την έκτη μου αίσθηση

Με την έκτη μου αίσθηση

Που δεν είναι παραίσθηση

Μα η μόνη αλήθεια

Πίσω απ’ τα παραμύθια

Με την έκτη μου αίσθηση

Που δεν είναι παραίσθηση

Μα αγάπη και δάκρυ

Στων ματιών μου την άκρη

Προσταγή και διαίσθηση

Είν’ η έκτη μου αίσθηση .

Με την έκτη μου αίσθηση βλέπω πια την ζωή μου

Σαν τους χτύπους ακούω της δικής σου καρδιάς.

Γεύση από τα χείλη σου αποκτά το φιλί μου.

Στ’ άγγιγμά σου τρελαίνομαι

Μια ριγώ μια ζεσταίνομαι.

Στα περβόλια του γέλιου σου παίρνω οσμή ευωδιάς

Με την έκτη μου αίσθηση.

Με την έκτη μου αίσθηση

Που δεν είναι παραίσθηση.

Μα η μόνη αλήθεια

Π΄ αντιδρά στην συνήθεια.

Με την έκτη μου αίσθηση

Σιγουριά και συναίσθηση

Μιας αγάπης που δίνει

Και την φλόγα δεν σβήνει.

Προσταγή και διαίσθηση

Είν’ η έκτη μου αίσθηση .

ΣΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΗΝ ΜΕΣΗ

Πόσο μ’ αρέσει

Στου κύκλου τη μέση

Σαν Ήλιος να υπάρχω

Πλανήτες μου ν’ άρχω

Πόσο μ’ αρέσει

Να εκπέμπω μια ζέση

Απλόχερα σ’ όλους

Τους μη φωτοβόλους.

Απρόσμενη θέση

Να είμαι στη μέση

Και γύρω μου άλλοι

Πλανήτες μεγάλοι.

Παράξενη σχέση

Σαν Ήλιος στη μέση

Αχτίδες ν’ αφήνω

Και φως να του δίνω

Πόσο μ’ αρέσει

Στου κύκλου την μέση

Να υπάρχω σαν μύθος

Και γύρω μου πλήθος

Ανώνυμο πλήθος

Με γνώμη και ήθος

Πολλών τόσων άλλων

Ήλιων μεγάλων

Μα εγώ μες στη μέση

Περίοπτη θέση

Αχτίδες ν’ αφήνω

Και φως να τους δίνω.

 Στ’ αλήθεια μ’ αρέσει

Κι ας μ’ έχει πονέσει

Το μένος που αφήνουν

Οι Ήλιοι που σβήνουν.

ΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΤΕΡΑ

Τρεις χιλιάδες φτερά σε δυο ώμους φορώ

Κι η καρδιά μου πετά μακριά.

Τρεις χιλιάδες καημούς με την μια τους περνώ

Και κοιτάζω μονάχα μπροστά.

Τρεις χιλιάδες φιλιά στην αγάπη σκορπώ

Κι η αγάπη μου χαμογελά

Στα ουράνια ψηλά μ’ έναν Ήλιο πετώ

Και μαζί τρεις χιλιάδες πουλιά

Κι αν βαρύνουν ποτέ ακριβέ μου εαυτέ

Τρεις χιλιάδες στους ώμους φτερά,

Θα τ’ αντέξεις  για πες;

Ή κοιτώντας θα κλαίς

Τρεις χιλιάδες σπασμένα φτερά;

Τρεις χιλιάδες χαρές με δυο χείλη ρουφώ

Κι έτσι αφήνω τις πίκρες στο χθες.

Τρεις χιλιάδες ζωές σε μια μόνο τις ζω

Και πηδώ τρεις χιλιάδες φωτιές.

Τρεις χιλιάδες χορδές θείο παίζουν σκοπό

Και ξεχνώ τις βαθιές μαχαιριές

Τρεις χιλιάδες για δες τα φτερά που φορώ

Στο χω πει τρεις χιλιάδες φορές.

Κι αν βαρύνουν ποτέ ακριβέ μου εαυτέ

Τρεις χιλιάδες στους ώμους φτερά,

Θα τ’ αντέξεις  για πες;

Ή κοιτώντας θα κλαίς

Τρεις χιλιάδες σπασμένα φτερά;

ΒΑΡΚΑ ΔΕΜΕΝΗ ΣΕ ΒΡΑΧΟ

 Βάρκα δεμένη πάνω σε βράχο

Που πέρα δόθε πάει το κύμα

Μοιάζουν τα θέλω μου τι κρίμα

Κι όλες οι ελπίδες π’ είχα και θα ‘χω

Κι αν συντηρώ όνειρα χίλια

Μες στις καρδιάς μου βαθειά τα θαλάμια

παραμονεύουν  μ’ άπληστη ζήλια

να με τυλίξουν χίλια πλοκάμια

για να μου πάρουν όνειρα χίλια

Και να τα κάνουν, θλίψη που θα ΄χω

ΒΑΡΚΑ ΔΕΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΡΑΧΟ

Βάρκα δεμένη πάνω σε βράχο

Π’ αρμύρα την χτυπά και σαπίζει

Φαντάζει τ΄ αύριο π΄ορίζει

Αν θα μ΄ αφήσει η αγάπη μονάχο.

Κι αν συντηρώ όνειρα χίλια

Μες στις καρδιάς μου βαθειά τα θαλάμια

παραμονεύουν  μ’ άπληστη ζήλια

να με τυλίξουν χίλια πλοκάμια

για να μου πάρουν όνειρα χίλια

Και να τα κάνουν, θλίψη που θα ΄χω

ΒΑΡΚΑ ΔΕΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΡΑΧΟ

ENA KOMMATI

Είσαι το όλον κι είμαι το ένα

Κομμάτι που χωρίς εμένα

Νιώθεις ατέλεια.

Μέρος από το σύνολό σου

Που συντελεί το είδωλό σου

Να ‘χει αυτοτέλεια.

Εγώ ‘μαι που σε συμπληρώνω

Και τ’ όλον σου ολοκληρώνω

Για να πορεύεσαι.

Μικρό κομμάτι έστω ένα

Μα δεν μπορείς χωρίς εμένα

Να ονειρεύεσαι.

Είσαι το όλον κι είμαι το κάτι

Από το πάζλ σου ένα κομμάτι

Για ολοκλήρωση

Λέξη από το ποίημα σου

Που ίσως κάνει τ’ όραμά σου

Να βρει εκπλήρωση.

Εγώ ‘μαι που σε συμπληρώνω

Και τ’ όλον σου ολοκληρώνω

Για να πορεύεσαι.

Μικρό κομμάτι έστω ένα

Μα δεν μπορείς χωρίς εμένα

Να ονειρεύεσαι.

ΓΛΥΚΙΑ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Σαν κερκόπορτα θ’ ανοίξει

Η καρδιά μου να σου δείξει

Το χρυσάφι και τ' ασήμι

Που στ’ εσώβαθα της κρύβει.

Έλα και λεηλάτησε την

Σαν Μωάμεθ σύλησέ την.

Μέσα της αφέντρα ζήσε,

Μα την πόρτα πίσω κλείσε.

Μόνο εσένα στην καρδιά μου

Θέλω να ‘χω ομορφιά μου.

Σαν αμπάρι θε ν’ ανοίξει

Η καρδιά μου να σου δείξει

Τον αμύθητο της πλούτο

Που φυλάει στο σώμα τούτο.

Έλα μπες μ’ όλο το θάρρος

Σαν των θαλασσών κουρσάρος.

Πάρε ό, τι πιθυμήσεις,

Μα πληγές μη της αφήσεις.

Θέλω αλώβητη να μείνει

Και αγάπη να σου δίνει.

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Βαδίζοντας σ’ αντάμωσα στα κύματα τ’ Αιγαίου

Θεία μορφή του άγνωστου τ’ ασύγκριτου τ’ ωραίου

Φιλί από της θάλασσας μου δωσες την αρμύρα

Κι εγώ σφιχτά το κράτησα σαν το φιλί σου πήρα

Αγάπη μου ηλιόλουστη μες απ’ τα παραμύθια

Πηδάς και ανταμώνεσαι με την σκληρή αλήθεια

Αγάπη μου αποκύημα ενός καημού πηγαίου

Να περπατήσεις τόλμησες στα κύματα τ’ Αιγαίου

Βαδίζοντας σε γνώρισα στα όρια τ’ απείρου

Άυλη και ανέγγιχτη θεότητα τ’ ονείρου

Τ’ άσπρο σου πέπλο φόρεσες και τ’ άρπαξε ο αγέρας

Φως το κορμί σου κι έλαμψε το πρόσωπο της μέρας

Αγάπη μου ηλιόφωτη πολύτιμη μου αλήθεια

Σαν μύθος φανερώνεσαι και γίνεσαι συνήθεια

Σκέψη και δημιούργημα ενός καημού δικαίου

Να περπατήσεις μπόρεσες στα κύματα τ’ Αιγαίου

Βαδίζοντας με βήμα αργό στα κύματα τ’ Αιγαίου

Θεία μορφή του έρωτα τ’ απύθμενα ωραίου

Ξεπήδησε απ’ το στήθος σου κάτασπρο περιστέρι

Κι έκθαμβος όπως έμεινα σου άπλωσα το χέρι.

Αγάπη λιοστεφάνωτη όψη παραμυθένια

Γίνε αρχή του τέλους μου μοναδική μου έννοια

Πιάσε και σπάσε τα δεσμά ενός φόβου πηγαίου

Κι έλα να σεργιανήσουμε στο θαλασσί τ’ Αιγαίου

Βαδίζοντας σε γνώρισα στα όρια τ’ ονείρου

Σαν καλλονή που άφηνε άρωμα σπάνιου μύρου

Φωνή ουράνια πρόσταξε κι έλυσες τα μαλλιά σου

Και σαν μωρό αφέθηκα μέσα στην αγκαλιά σου.

Αγάπη μου αγέννητη κι αιώνια μες στο χρόνο

Δίνεις χωρίς αντάλλαγμα χαρά κι ελπίδα μόνο

Αλήθεια μου και γέννημα πόθου τρελού κι ακραίου

Να περπατήσεις τόλμησες στα κύματα τ’ Αιγαίου

ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΓΙΑ ΚΟΧΥΛΙΑ

Ψάχνοντας στην άμμο για κοχύλια

Άγγιξα τα δυο γλυκά σου χείλια

Κι έγινε η αγάπη καλοκαίρι

Θάλασσα κι ήλιος το μεσημέρι

Βάζοντας στην άκρη ένα-ένα

Όμορφα κοχύλια διαλεγμένα

Που στην άμμο έβγαλε το κύμα

Έγινα με μιας θύτης και θύμα

Κι έγινε η αγάπη καλοκαίρι

Σαν σφιχτά σου κράτησα το χέρι

Και σαν φίλησα τα δυο σου χείλια

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΓΙΑ ΚΟΧΎΛΙΑ

Ψάχνοντας στην άμμο για κοχύλια

Της καρδιάς μου άνοιξε η γρίλια

Κι έλαμψαν ξανά τα όνειρά μου

Είδε φως η σκοτεινή πλευρά μου.

Έσκυψες και πήρες ένα -ένα

Όνειρα-κοχύλια αγαπημένα

Που το κύμα έβγαλε στην άμμο

«παρ’ τα» μ΄ είπες «κρίμα να ‘ναι χάμω»

Κι έγινε η αγάπη καλοκαίρι

Σαν σφιχτά σου κράτησα το χέρι

Και σαν φίλησα τα δυο σου χείλια

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΓΙΑ ΚΟΧΎΛΙΑ

ΠΟΥ ΝΑ ΄ΣΑΙ;

Ούτε φωνή

Μονάχα απ’ το κύμα ο ήχος που σκάει

Κι η μουσική

Απ΄ τα βάθη τ’ ονείρου γλυκιά

Ούτε ψυχή

Κι η καρδιά μοναχή δυνατά να χτυπάει

Μόνο η σιωπή

Μου κρατάει πιστά συντροφιά

Πού να ‘σαι συ

Εσύ λόγια που μου λεγες χίλια

Έχω χαθεί

στη δική σου γλυκιά προσμονή

Πάμε μαζί

Στα μαλλιά να σου βάλω κοχύλια

Και να μας βρει

Αγκαλιά και τους δυο το πρωί

Ούτε κερί

Μόνο φως το φεγγάρι σαν σβήνει το δείλι

Λούζει την γη την πανέμορφη τούτη βραδιά

Ούτε φιλί

Μόνη γεύση στο στόμα η αρμύρα στα χείλη

Και μια πικρή γεύση νιώθω γιατί είσαι μακριά.

Πού να ‘σαι συ

Εσύ λόγια που μου λεγες χίλια

Έχω χαθεί

στη δική σου γλυκιά προσμονή

Πάμε μαζί

Στα μαλλιά να σου βάλω κοχύλια

Και να μας βρει

Αγκαλιά και τους δυο το πρωί

ΕΠΡΕΠΕ

Σε μια καρδιά που όλα τα δίνει

Κι ισορροπίες ποτέ δεν ανέτρεπε

Έπρεπε κι αυτό να γίνει

ΕΠΡΕΠΕ!

Σε μια καρδιά που τις πόρτες δεν κλείνει

Μα ατασθαλίες ποτέ δεν επέτρεπε

Έπρεπε κι αυτό να γίνει

ΕΠΡΕΠΕ!

Σε μια καρδιά που χίλια κομμάτια

Γίνεται για τα δυό σου τα μάτια

Μες στης αγάπης την δίνη

Έπρεπε κι αυτό να γίνει

ΕΠΡΕΠΕ!

Σ` ένα λάθος που λάθος θα μείνει

Μα όλα των άλλων τα λάθη παρέβλεπε

Έπρεπε κι αυτό να γίνει

ΕΠΡΕΠΕ!

Σ’ ένα κορμί που χαλί έχει γίνει

Κι αναρωτιέται στ’ αλήθεια αν έπρεπε

Έπρεπε κι αυτό να γίνει

ΕΠΡΕΠΕ!

Ένα κορμί που σε χίλια κομμάτια

Σκορπά για να μπει στα δικά σου παλάτια

Απ’ της αγάπης την κρήνη

Έπρεπε νερό να πίνει

ΕΠΡΕΠΕ!